Toplumun standartlarına uyum sağlamaya çalıştığımızda kendimizden bir parçadan vazgeçeriz. Bu da bizi fazlasıyla bağımlı hale getiriyor. Teknolojinin isteyerek hayatlarımızı ele geçirmesine izin veriyoruz.

Tüm alçaklıklar Tanrı adına yapılmadı mı, tüm kanlı idam sehpaları Tanrı adına kurulmadı mı, insanlar yakılmadı mı, zındıkları öldürmek için mahkemeler ve engizisyon onun adına kurulmadı mı, bütün aptallaştırma çalışmaları onun adına yapılmadı mı ve günümüzde bile çocukların hassas ruhları dinsel eğitimle Tanrı adına zedelenmiyor mu [kelepçelenmiyor mu?]

Neden affedilmeye ihtiyacımız var? Ne için affedilecektik? Açlıktan ölmemek için mi? Küçümseme ve terk edilmenin tarihsel yükünü alçakgönüllülükle kabul etmediğiniz için mi? Diğer tüm yolların kapalı olduğunu gördükten sonra silahlanıp ayağa kalktığımız için mi? Tarihin en saçma ve baskıcı yasalarından biri olan Chiapas ceza kanununa uymadığınız için mi? Ülkenin geri kalanına ve tüm dünyaya, dünyanın en fakir halkları arasında bile insan onurunun hala var olduğunu gösterdiğiniz için mi? Ayaklanmamıza başlamadan önce dikkatli hazırlıklar yaptığımız için mi? Yay ve ok yerine savaşa silah getirdiğin için mi? Meksikalı olduğun için mi? Çoğunlukla yerli olduğun için mi? Meksika halkını kendilerine ait olanlar için mümkün olan her yola başvurarak savaşmaya çağırdığınız için mi? Özgürlük, demokrasi ve adalet için savaşmak için mi? Önceki gerilla ordularının örneğini takip etmediğiniz için mi? Teslim olmayı reddettiği için mi? Kendimizi satmayı reddettiğimiz için mi? Kimden af ​​dileyelim ve bunu kim kabul edebilir? Bizler ölümle sık sık otururken, yıllarca bolluk masasında tıka basa doymuş olanlar, sonunda ondan korkmayı bırakanlar mı? Ceplerimizi, ruhumuzu boş vaatlerle, sözlerle dolduranlar mı? Yoksa kızamık, boğmaca, kemik kırılması ateşi, kolera, tifüs, mononükleoz, tetanoz, zatürre, sıtma ve diğer güzel mide ve bağırsak hastalıkları gibi "doğal nedenlerden" "doğal" ölümlerle ölen ölülerimizden, ölülerimizden mi af dilemeliyiz? akciğer hastalıkları? Ölülerimiz, çok çok ölü, demokratik olarak üzüntüden öldü çünkü kimse bir şey yapmadı, çünkü ölülerimiz, bizim ölülerimiz böyle gitti, kimse hesabını tutmadı ve kimse "Yeter!" demedi. bu onların ölümlerine en azından bir anlam kazandırabilirdi, şimdiye kadar kimsenin onlar için aramadığı bir anlam, tüm zamanların ölüleri, şimdi bir kez daha ölenler, ama şimdi yaşamak için? Kendimizi yönetme hakkımızı ve kapasitemizi bizden esirgeyenlerden af ​​dilemeli miyiz? Geleneklerimize, kültürümüze saygı duymayan, varlığını ve ahlaki dayanağını kabul etmediğimiz bir yasaya uymamızı ve kimlik sormamızı isteyenlerden mi? Bize baskı yapanlardan, bize işkence edenlerden, bize suikast düzenleyenlerden, ne çok büyük ne de çok küçük bir toprak parçası istemek gibi ağır bir “suç”tan bizi uzaklaştıranlardan, sadece üzerinde doldurabileceğimiz bir şeyler yetiştirebileceğimiz basit bir toprak parçasından midelerimiz mi? Kim af dilemeli ve bunu kim kabul edebilir?